Stel je voor: je bent pasgetrouwd, reist al ruim 3 maanden 24/7 met je man de wereld over en dan moet je elkaar ineens loslaten voor een volle maand voor die ene yogaopleiding in India. Tranentrekker? Bij ons wel. We zeiden nog: “zullen we niet gaan huilen, want dat maakt het net even wat makkelijk”. Maar je raadt het al. Deze missie was niet geslaagd. Voor al bijna een jaar wist ik dat ik mijn yogaopleiding in India ging doen. En zo abstract deze missie leek toen ik ’t boekte, zo concreet werd het daar op de stoep voor ons hostel. Want terwijl Rick wegreed in een tuktuk richting het treinstation, stond ik tóch te huilen. Ik ben nooit zo goed geweest in afscheid nemen. Zelfs niet als je op de vooravond van een droom die eindelijk uit komt staat.
Heel wat jaren geleden vertelde mijn tante over haar avontuur in India. Ze had daar een yogaopleiding van vier weken gedaan en dat was intens. Maar hoe ze vertelde over haar leven in de ashram, ik kon alleen maar denken: dit wil ik ook. One day. Toen ik vorig jaar met Studio Pilea startte, besloot ik dat mijn eerste investering een yogaopleiding zou zijn. Een droom die ik prachtig kon verweven in onze wereldreis. En zo kon ik vorig jaar april deze opleiding boeken. Zonder na te vragen waar mijn tante had gezeten, kwam ik op de website van Arhanta Yoga uit. Een klassieke yogaopleiding in centraal India, op zo’n plek waar je niet per se zou komen. Een strak schema van 06:00 tot 21:00 en een klassieke opleiding. Heerlijk. Ik boekte precies dezelfde yogaopleiding als die van mijn tante. Toeval, of niet?
De start van de yogaopleiding in India
Vanuit het hostel nam ik een tuktuk naar de ashram die buiten het dorp lag. Ik had met mezelf de afspraak gemaakt om op de vrije dagen niet de ashram af te gaan. Soms maak je zulke ‘strenge’ afspraken met jezelf. Maar het leek me zo’n mooie ervaring om vier weken op dezelfde plek te blijven zonder te verlangen naar dat wat daarbuiten is. Dus keek ik mijn ogen uit. Eenmaal bij de ashram heerste er rust. Stilte kun je niet horen, maar in India wel. Het valt direct op als het geluid van mensen wegvalt en de vogels beginnen met zingen. Ik was de eerste die aankwam. Ik pakte mijn backpack uit. De kast leek veel te groot voor mijn bezittingen. Maar toch voelde het even heel fijn om niet uit de backpack te leven.
Tijdens de ceremonie kregen we onze hagelwitte uniformen, een broek met een t-shirt, en een reader. De plek waar we zitten is zo ontzettend mooi. En als iedereen zijn outfit aan heeft, voel je dat we allemaal gelijk zijn. Geen hippe yogapakjes, geen labels en geen (voor)oordelen. We zijn allemaal mensen die yogadocent willen worden.
05:15 // 07:00 – de wekker gaat voor de ochtendmeditatie
Het leven in een ashram gaat gestroomlijnd. Binnen no time ben ik gewend aan het vroeg op staan. Plens water in mijn gezicht en met gepoetste tanden zit ik in de meditatiehal. Zeker de eerste keren zijn waardevol omdat het donker is als je begint en een uur later knipper je voor het ochtendlicht. We leren verschillende ademoefeningen, pranayama’s. Vervolgens liep iedereen naar de ontbijtzaal voor een kopje kruidenthee, twee bananen en een Indiaase verrassing. Ik vond de Indiaase verrassing niet altijd een succes. Denk aan rijst met koriander en heel veel masala. Mijn buik was er niet zo goed tegen opgewassen, maar de bananen maakten een hoop goed.
08:15 // 11:30 – leren hoe je moet lesgeven
Tijdens de How to teach-classes leerden we hoe je nu eigenlijk les moet geven. We leerden welke correcties je in welke poses moest doen, we leerden welke fouten er vaak werden gemaakt. En we leerden hoe je je gedraagt als een yogadocent. We leerden onder de schaduw van een grote oude boom. De energie op deze plek was zo ontspannen. Hierdoor had je weinig moeite om de lesstof op te nemen. Zelfs toen we aankwamen bij het gedeelte dat we zelf les gingen geven. Ik weet dat ik de eerste keer bijna moest huilen. Ik gaf les aan één iemand en dacht: dít nóóit méér. Maar je raadt het al. Vanaf de tweede week hebben we bijna elke dag les moeten geven. Steeds een stapje meer. Van één student naar twee studenten. Studenten die expres fouten gingen maken. Studenten die het goed deden. Tot het opnoemen van voordelen. En zelfs het opnoemen van alle Sanskriet-namen.
11:30 // 13:00 – je honger stillen en karma yoga
Ik denk dat ik nog nooit zoveel in een maand heb gegeten dan de maand in de ashram. We kregen drie maaltijden op een dag. Voor de lunch was het rijst, roti’s met groenten curry en vaak iets met linzen en een salade. Elke dag was het nét een beetje anders qua smaak en groenten. Maar over het algemeen leek het wel veel op elkaar. Al snel ging er een knop om. Dit eten is niet direct waar je om staat te springen, maar je eet omdat je hersenen en je lichaam hard aan het werk zijn. En dus at ik als een bootwerker.
Na de lunch was het tijd voor karma yoga. Dit is een belangrijk onderdeel binnen de yoga-cultuur. Je doet iets goed voor een ander of de wereld waarin we leven zonder daar een gevoel bij te hebben. Je wacht niet op confetti en applaus. Maar je doet het omdat je iets geeft aan deze wereld. Mijn karma yoga bestond uit het lappen van de ramen. Ik weet niet of ik ben geslaagd op het gebied van karma yoga. Maar de ramen werden er niet schoner van als ik ze dagelijks ging lappen. Maar ik ging ze wel elke dag even checken.
13:15 // 15:00 – verdieping tijdens de filosofielessen
Zeker de eerste dagen vond ik deze lessen erg interessant. Ik houd ervan als ik aan het denken wordt gezet. Zo werden we getrakteerd op heel veel eeuwenoude Indiase verhalen. Een verdieping dat je meer achtergrondinformatie geeft over het hoe en waarom van yoga. Na een aantal dagen werd de stroom van informatie wel erg veel, waardoor het wat lastiger werd om het te verwerken. Misschien werd ik ook wel wat meer moe. Maar ik wil hier zeker binnenkort opnieuw mee starten.
15:15 // 17:00 – tijd voor je eigen yoga-practice
De yogalessen die werden gegeven waren zo goed. Eerst leerde je heel de dag van alles over yoga en daarna mocht je het zelf in de praktijk brengen. We begonnen direct intens met een hoofdstand. Ik ben daar nooit heel handig mee geweest, maar het lukt. En dat gevoel is onbeschrijfelijk. Al geloof ik niet dat je alleen een goede docent bent als je op je hoofd kunt staan. Welnee. Na deze yogales van anderhalf uur voelde ik me steeds zo licht als een veertje. Het begon weer wat koeler te worden en na deze les werd er weer gegeten. Vaak was er ’s avonds ook nog een programma, zoals self study, yoga nidra of chanten. Dat laatste was zo heerlijk. Ik houd van zingen want door te zingen en te dansen kon je alles even heerlijk loslaten.
Na vier weken klaar met de yogaopleiding in India
Ik heb geleerd dat ik opstaan voor het licht wordt een cadeautje vindt. Je hebt direct een streepje voor op de dag. Mediteren, filosoferen of een boek lezen. Wat je ook doet met de tijd, het is jouw tijd. In de middag en de avond liep ik rondjes over het terrein terwijl ik las in mijn boek. Een boek dat ik overigens had uitgekozen op de titel, maar welke verrassend goed bij deze yogaopleiding past. Dit titel is: The fourty rules of love. Met heel veel wijsheden van Rumi. Ik keek uit naar ander eten, zelfs zo erg dat mijn vader tijdens het bellen gingen checken wat ze allemaal verkochten op Mumbai-airport. Maar toen ik eenmaal kón kiezen, wist ik niet meer waar ik zin in had. Uiteindelijk knabbelde ik voorzichtig op wat nootjes en kocht ik een sandwich voordat ik Rick zag. Bang dat mijn buik al dat andere voedsel niet aan kon.
En nu?
Door de corona-crisis moesten wij eerder onze reis afbreken. We voelden ons verscheurd. Dit was het plan waar we al zoveel jaren naartoe aan het leven waren. En nu moesten we het afbreken? Maar nu we ruim 7 weken weer in Nederland zijn, ontstaan er ruimte. We bouwen aan een nieuwe bus. En ik ontwikkel mezelf als een online yogadocent. Eind juni willen we weer op pad zijn.
