Al sinds onze trouwerij is de quote ‘thuis bij jou’ hetgeen dat we leven én op onze arm hebben staan. Als zijnde trouwringen. We hadden het gehoopt, maar we hadden het stiekem niet meer verwacht… dat jij thuis geboren zou worden. Een jaar waarin we eigenlijk niet zo goed wisten wat thuis was, is maar weer gebleken dat we thuis bij elkaar vinden. En jij, lieve Suzy, begreep dat vanuit de buik maar al te goed. Dus besloot jij in de ochtend van 10 juli naar ons toe te komen. Je hebt ons getrakteerd op de prachtigste ervaring ooit. Bedankt daarvoor!
Dit is mijn persoonlijke bevallingsverhaal. Elke bevalling is anders en elke bevalling verloopt anders. Voordat ik ging bevallen heb ik heel veel gehad aan de verhalen van andere vrouwen. Zodat ik wist hoe een bevalling verliep. Maar wat ik het meest eraan heb gehad is het besef dat een bevalling vaak niet verloopt zoals je zou willen. Bij mij is het juist andersom… ik had verwacht dat mijn droombevalling niet zou uitkomen. Zeker bij de eerst heb je vaak een inleiding. Maar het liep juist precies zoals we het hadden gehoopt. En zo kan het dus ook gaan. Het is een positief bevallingsverhaal, omdat ik het als heel positief heb ervaren.
Vrijdag 7 juli – Extra bezoekje aan het ziekenhuis
Op vrijdag 7 juli wilde ik een extra controle. Ik had het gevoel dat ik de baby – we wisten natuurlijk niet wat het werd – minder voelde. Achteraf gezien zou je kunnen zeggen dat de baby al lekker aan het indalen was. In het ziekenhuis in Groningen werden ik en de baby volledig gecheckt. Ook werd er een plan gemaakt. Wij wilden niets liever dan de baby nog de tijd geven tot maandag. Op maandag hadden we een afspraak staan bij de verloskundige om te gaan strippen. En tot die tijd wilden we nog geen inleiding. Wat ik ook niet wilde was wachten tot 42 weken. Dus gingen we naar huis met een plan: wachten tot maandag om te strippen en als dat niet werkte dan zouden we op dinsdag naar het ziekenhuis gaan voor een ballonnetje. Als dat niet zou werken dan werden we op donderdag ingeleid. Spoiler: dat is allemaal niet nodig geweest.
Met een plan op zak gingen we ontspannen naar huis. De baby had het nog goed, de placenta werkte nog én we konden via de echo al wat vetjes op de buik zien. Rick en ik voelden allebei heel veel vertrouwen. Stiekem dachten we allebei hetzelfde: we hebben nog tot donderdag en dan worden we ingeleid. Zo heb ik de vluchttas nooit ingepakt, omdat ik dacht dat we die samen op woensdagavond gingen inpakken.
Het werd sowieso ons laatste weekend samen. En dus gingen we op zaterdag naar een kringloop. We bestelden appeltaart met koffie in Rolde en gingen langs de boerderijwinkel. Op zondag zaten we heerlijk in de tuin en deden we nog een escaperoom vanuit huis. Met het idee: een bevalling is ook een soort escaperoom. We mochten van mijn moeder nog uit eten voor mijn verjaardag. Omdat ik écht het idee had dat de baby nog niet kwam, gingen we sri lankees eten. Ik grapte nog dat het wel lekker pittig mocht zijn, want de baby mocht wel komen.
In de ochtend van maandag 10 juli beginnen de eerste oefenweeën. We besluiten nog lekker het bos in te gaan naast ons huis.
Zondag 9 juli om 03:00 – de eerste “krampen”
Het werd heet onder de voetjes. Want in de nacht van zondag op maandag kreeg ik de eerste ‘krampen’. Ik heb ze heel lang nog krampen genoemd. Deze weeën zaten verwerkt in mijn dromen. Waardoor ik stiekem nog heel goed heb geslapen tot 06:00 in de ochtend. Toen hadden Rick en ik door dat het weleens kon gaan beginnen. We dronken koffie in bed en probeerden zo lang mogelijk ‘normaal’ te doen. Daarom gingen we nog lekker wandelen in het bos naast ons huis. Rick downloadde een app voor de weeën en al snel konden we zien dat de weeën vrij regelmatig kwamen.
Eenmaal thuis belden we de verloskundige. We hadden tenslotte een afspraak staan om te gaan strippen. We hadden de baby tot maandag gegeven en die ruimte heeft de baby mooi gepakt. De verloskundige zei tegen ons dat we lekker thuis mochten blijven om af te wachten hoe het zich zou gaan ontwikkelen. Nog steeds wilden we normaal blijven doen, dus zette Rick voor mij mijn lievelingsfilm op van vroeger: de Aristokatten. Op de zwangerschapsbal danste en zong ik mee met de nummers. De baby ging steeds meer indalen en tegen het einde van de film kon ik alleen nog maar de weeën liggend op de bal opvangen. Het was écht begonnen…
Maandag 10 juli – 12:00
Rick besloot nog even naar de winkel te gaan en ik ging onder de douche staan. Tijdens de partnerdag van Leonie Winkel hadden we allebei opgeschreven hoe we de bevalling voor ons zagen. We schreven allebei hetzelfde op: ontspannen, sfeervol, een badbevalling, ontspannen muziek én Mees (de kat) erbij. Ook wilde ik een handsoff bevalling. Wat inhoudt dat de verloskundige je laat en enkel door het lezen van je lichaam en te luisteren naar het geluid dat je maakt weet in welke fase je zit. En ik wilde het samen doen. Rick en ik als team.
Voor mij was Rick al snel onmisbaar. Het beeld dat je als vrouw schreeuwt, boos bent of vloekt is niet een beeld dat bij mij paste. Ik hoopte ook dat ik dit niet zou doen. Het liefste wilde ik een liefdevolle omgeving creëren. Niet alleen voor mij en de baby, maar ook voor Rick. Ik kon op hem leunen, hij hielp mij om van positie te wisselen. Voor mijn gevoel heb ik mijn ogen dicht gedaan rond een uur of 14:00 en pas om 22:10 toen Suzy werd geboren weer hebt opengedaan. Wat natuurlijk niet zo is, maar zo voelde de bubbel waar ik in kwam wel. Tijdens de partnerdag leerden we allebei welke fases een bevalling had. Door te knuffelen met Rick en de rugmassages kon ik helemaal in die bekende bubbel terecht komen. Ergens had ik verwacht dat ik meer bezig zou zijn met ‘hoe kom ik in die bubbel’. Maar het ging zo natuurlijk en vanzelf. Wauw. Rick gaf bij elke wee tegendruk tegen mijn rug. En werd daardoor voor mij onmisbaar.
Dat vond ik ook spannend. Want ik heb heel vaak gehoord: jij als yogadocent, dit moet jij wel kunnen. Ik weet zeker dat al mijn ervaring vanuit yoga, meditatie en mindfulness mij heeft geholpen tijdens de bevalling. Maar ik ben er ook van overtuigt dat je hiervoor geen yogadocent hoeft te zijn. Bevallen zit in ons DNA. Als je de ruimte krijgt om je lichaam te volgen, dan weet je lichaam wat het moet doen. – Uiteraard kunnen er altijd complicaties optreden en heeft elke vrouw die bevallen is haar eigen verhaal. Maar in theorie wéét ons lichaam wat ze moet doen.
De verloskundige zei zelfs: “Laura, als je zo goed kunt bevallen … dan mag je het niet bij één laten.” Megagroot compliment natuurlijk en het gaf mij veel zelfvertrouwen tijdens de bevalling. En zo voelde het voor mij ook. Alsof ik een topsporter van de hoogste klasse was. Mijn lichaam wist precies wat het moest doen en ik gaf mijn lichaam daar alle ruimte voor.
17:00 – De verloskundige is bij ons thuis
Toen de verloskundige kwam ben ik één keer getoucheerd. Ik zat tussen de 2 cm en de 4 cm. Als ik dit nu opschrijf, denk ik direct: dat ik dit niet demotiverend vond! Ik was tenslotte al een paar uur ‘bezig’. Maar op dat moment vond ik het helemaal oké. Intuïtief begreep ik dat het goed ging komen. Direct na het toucheren moest ik spugen, waardoor we wisten dat ik op 4 cm zat. Dan gaat je lichaam alles opruimen. De verloskundige ging lekker buiten zitten terwijl Rick en ik ongestoord verder gingen. Ik ging steeds meer natuurlijke geluiden maken en mijn lichaam ging zich steeds meer openen.
18:00 – Tijd voor het bevalbad
Ondertussen stond het bevalbad klaar in de keuken. Rond 18:00 voelde ik dat het tijd was voor het bad. De verloskundige kon horen dat ik ongeveer rond de 6 cm zat dus het was tijd om het bad in te gaan. Het bevalbad gaf direct heel veel ontspanning. De warmte sloot mijn lichaam in. Voor mijn gevoel is het hierna heel snel gegaan. Maar in de praktijk heb ik er nog 4 uur over gedaan voordat Suzy geboren was.
Ineens voelde ik de drang om harder te drukken. Het was nog geen complete persdrang. Maar er was iets aan het veranderen. Op dat moment kwam de verloskundige, die nog steeds buiten zat, naar binnen. Ze vroeg aan Rick: wie is jullie kraamhulp en wat is haar nummer? Het was half 8 en binnen 30 minuten stond onze kraamhulp op de stoep. Ze zei direct: wat is hier ontspannen. De meditatieve muziek stond nog steeds op. En ook Rick en ik waren nog steeds ontspannen. In de woonkamer werd van alles klaargezet voor de persfase. Rick haalde kleertjes op en doeken. Ik zat nog steeds in mijn bubbel maar voelde zoveel vertrouwen. Ik weet nog dat ik dacht: voordat het echt donker is, is onze baby geboren.
21:30 – Hallo, persweeën!
Ik veranderde van houding waardoor de verloskundige en de kraamhulp beter konden kijken. Ik hing in de armen van Rick, zodat ik kracht kon zetten. Nog dagenlang heb ik geen gevoel gehad in een paar vingers aan mijn rechterhand. Zoveel kracht heb ik gezet tijdens het persen. Tussen de persweeën door aaide Rick mijn rug en vertelde hij mij dat ik mocht ontspannen. Hierdoor kon ik opladen. En misschien gek om te zeggen: maar ik kan mij de pijn van de weeën niet meer herinneren. Alle natuurlijke stofjes die ik kon aanmaken, heb ik aangemaakt. Eigenlijk was ik zo stoned van mijn eigen hormonen. Heerlijk! Ik had zelfs nog tijd en ruimte om te lachen of om soms grapjes te maken.
Uiteindelijk heb ik best nog even moeten persen voordat het hoofdje ging staan. Net hiervoor mocht ik zelf voelen. Dit moment vond ik zo bijzonder. Het was het eerste moment dat ik onze baby kon aanraken. Ze was nog twee vingerkootjes verwijderd. Ik vond het zo gek voelen dat ik dacht dat ik mijn perineum voelde. De verloskundige verzekerde mij dat het toch écht de baby moest zijn. Dan is de baby kaal, was mijn antwoord. Een perswee verder was haar hoofdje gezakt tot één vingerkootje. Op dat moment kwamen werden haar haartjes zichtbaar in het water. De baby had haar!
22:10 – Daar is ons meisje
De geboorte van Suzy was magisch. In alle rust is ze ter wereld gekomen om 22:10 bij ons in de keuken. In het bevalbad. In alle rust en in alle ontspannen. Rick kon vanachter mij prachtig meekijken. En heeft mij echt geholpen om haar geboren te laten worden. Het persen vond ik best lastig. De kracht is zó sterk, dat ik er in eerste instantie aan moest wennen. Tot ik door had hoeveel kracht erin zat. En dat een wee verschillende lagen kan hebben. Ineens stond haar hoofdje en werd in alle rust haar hoofdje geboren. Met een paar nieuwsgierige oogjes keek ze onderwater ons aan. Ik mocht haar zelf volledig uit mijn lichaam geboren laten worden. “Je bent er lieverd, je bent er.” Was het eerste dat ik zei. Rick zei: “Het is een meisje, nee een jongen, toch een meisje!”
We hebben gewoon een meisje. Dat zeggen we nog steeds regelmatig tegen elkaar.
Vanaf het moment dat ze geboren was, zaten we direct op een roze wolk. Susanne Froukje, vernoemd naar mijn zus en de moeder van Rick. We noemen haar Suzy. Zo druk ze in de buik was, zo rustig is ze hier op aarde. Het is een heel tevreden en lief meisje. En vier weken later is ze dat nog steeds.
Na een tijdje in het warme bad te hebben gezeten, ben ik op bed gaan liggen. Hier is de placenta geboren. En heb ik Suzy voor de eerste keer borstvoeding gegeven. Ook Mees kwam er op dit moment weer even bij. Na controles van de verloskundige leek het haar beter om naar het ziekenhuis te gaan. Het leek erop dat ik niet alleen oppervlakkig gehecht moest worden, maar ook intern. Dit was het moment dat Rick onze ‘vluchttas’ ging inpakken. We aten met het geboorteteam nog een stuk appeltaart met slagroom. En toen zijn we met Suzy naar het ziekenhuis in Assen gegaan. Er was geen paniek, er heerste juist heel veel rust en ontspanning.
01:00 – een nachtje in het ziekenhuis
Hoewel het misschien klinkt alsof naar het ziekenhuis gaan op maandagavond na een prachtige bevalling vervelend zou zijn, vonden wij het heel ontspannen eigenlijk. Sowieso hadden we gewoon een dochter en ging met haar alles goed. Maar in huis was er natuurlijk ondertussen ook een bom ontploft. Weggaan uit de situatie waar we uren in hadden doorgebracht vonden wij heel prettig. Ischa, de kraamhulp, bleef nog even om het huis op te ruimen. En in het ziekenhuis stond het personeel ons al op te wachten.
Eenmaal daar in het ziekenhuis bleek een interne hechting niet nodig te zijn. Er hoefde enkel wat schaafplekken gehecht te worden. We kregen beschuit met muisjes en een kamer waar we de nacht konden doorbrengen. Het voelde voor ons meer als een hotel dan een ziekenhuis. Het personeel was ontzettend aardig en hielpen ons de eerste nacht door. Waar Rick trouwens een paar uurtjes heeft kunnen slapen, en ik als een leeuwin naar Suzy ben blijven kijken in haar doorzichtige bakje. In de ochtend kregen we een ontbijtje en mocht ik alles kiezen waar ik zin in had. Ik was uitgehongerd!
Om 10:00 was de kraamhulp bij ons thuis en zijn wij ook lekker naar huis toe gegaan. En kon de ontzettend fijne kraamweek beginnen.
Welkom Suzy, welkom nieuw leven
Als ik terugkijk op deze bevalling dan voel ik zoveel trots. Trots dat Suzy zelf besloot om te komen. Trots dat Rick zo’n ontzettend fijne hulp was tijdens de bevalling. Hij heeft urenlang tegendruk gegeven, hij was de rust zelve waardoor ik kon ontspannen tussen de weeën door. Ik ben natuurlijk ook onwijs trots op mezelf. Dit was de bevalling waar ik had op gehoopt. Maar ik wist ook dat de kans heel klein was dat het zo zou lopen. En toch is het gebeurd. Ik kijk met zoveel plezier en dankbaarheid terug op deze bevalling. Niet alleen was het voor mij en Rick heel fijn, maar ik gunde Suzy ook een hele rustige start op deze wereld.
Na de partnerdag van Leonie Winkel heb ik dit moodboard gemaakt. Om mezelf eraan te herinneren wat voor een bevalling ik graag wilde. En het is helemaal uitgekomen. Het was een krachtige en intieme bevalling. Mindfulness viel als een zware deken over mij heen en zorgde voor de bubbel. Mees was erbij en het was een heerlijke zomerse dag. De cirkel van het bevalbad was mijn veilige domein. En het innerlijke vuur hielp mij om Suzy geboren te laten worden. Hoe zwaar bevalling ook is, ik heb mij constant heel vrij en licht gevoeld. En dat is ook het gevoel dat ik enkel en alleen nog kan voelen als ik terugdenk aan deze bevalling.
Bedankt Carolien van Nova Verloskundigen Groningen en bedankt Ischa van Kraamcentrum Assen. Jullie waren een belangrijk onderdeel van ons geboorteteam!
